Gönlüme Düşenler \ Azat Boran
Bir şiir yalnızlığı düştü gönlüme yine. Anlayanım var mı bilmiyorum. Yalnızlık sokaklarında,yalnız ayak sesleri duyulan bir garip aşk yolcusu gibiyim. Koca bir sahranın ufak bir vahasıyım. Gerçeklikle silinmişlik arasında kaybolmuş gibiyim. Bir yanım aşk şerbeti içerken,bir yanım günah zehrinin sızısını yudumlamakta. Bendeki benlik bilinmez. Viran olmuş bir şehrin en ücra köşeleriyim. Yaralanmış bir yüreğin sahte duyguları gibiyim. Bir yanım göklerde uçarken,bir yanım dünya bataklığında çırpınmakta. Gel nidaları gelir her zerreden. Her zerreye nakışlanan Rahmanî bir ayet çağırır beni: : “De ki: ‘Ey nefisleri aleyhine (günah işlemekle ömürlerini) isrâf eden kullarım!(Günahlara bulaştık diye) Allah’ın rahmetinden ümid kesmeyin! Şübhesiz ki Allah, bütün günahları bağışlar!’ Doğrusu, Gafûr (çok bağışlayan), Rahîm (kullarına çok merhamet eden)ancak O’dur.”(Zümer 39/53)