Herenk

İnsan en çok kendi gurbetinde

Ayşe nur Tarhan

Ayşe nur Tarhan

Benimle nerede, ne zaman karşılaşacağınız belli olmaz.Bazen ben bile kendimi, farklı yörelerde farklı diyarlarda bulabiliyorum. Bazen deklanşöre basarken parmaklarım, evrenin o muazzam şükrüne tanıklık ederken kayboluyorum. Kimi zaman bi ebru atölyesinde kaybolmuşluğumu desenlerde buluyorum. Kimi zaman da tiyatro sahnesinden kendi benliğimden sıyrılıp farklı bir kimlikle çıkıveriyorum. Belki sizinle bir satır arasında yahut deneme yazıları ile olur karşılaşmalarımız.Gün gelir Nalbantçı Halil ustanın dükkanından selamlarım sizi. Ya da İstanbula seyre dalar, boğaza karşı iki çay yudumlarız..

Acıların gölgesine sığınmak yerine ya da mutluluğu dibine kadar yaşamak varken neden kaçarız bilinmez. İçimiz kan ağlarken mutlu rolüne sığınırız kimi zaman. Tam mutluyum dediğimiz vakit de hüzne ram olmuş vakit gelir aklımıza. Kendimizin katili oluruz sebepsiz. Sonra hemen şöyle arkadaş ortamından sıyrıldık mı, kendimizi alıp karşımıza sessizliğin iklimini kucakladığımızda, şöyle bir göz atarız ucundan kendi halimize. Sonra akabinde geri kapatırız. Sanki irdelesek kaybolacak gibi. Sanki bu gurbetliği seviyormuş gibiyiz.O yüzden diyorum insan en çok kendi gurbetinde bekçi. Kendimizi gurbetin eşiğinde bırakıp kaçmak ne kadar doğru bilinmez. Ama kendimize bir gurbet oluşturduğumuz gerçek.

BU KONUYU SOSYAL MEDYA HESAPLARINDA PAYLAŞ
ZİYARETÇİ YORUMLARI

Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu aşağıdaki form aracılığıyla siz yapabilirsiniz.

BİR YORUM YAZ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.