Özgürlük Uçurtması Gökyüzünde -Ayşe Nur Tarhan
Savaş’ın Çocukları
Uzun, soğuk, zemheri bir kışın ardından gelen, nice insanın yollarını gözlediği güzel mevsimim. İçimizi ısıtıyor gelişin.Uzanıyor boylu boyunca ağaçlar. Gök masmavi.Uçuşuyor şen kelebekler. Uçurtması renk renk çocuklar.
Keşke o uçurtmanın ipi uzansaydı biraz da Filistin’e, Suriye’ye. Dokunsaydı orada ki çocukların kalbine ve renk renk uçurtmalar uçuşsaydı gökyüzünde. Uzanmaz mıydı gerçekten uçurtmanın ipi mazlum coğrafyalara. Hiç gülmeyecek miydi coğrafyanın masum yüzleri.Bahar günlerini anımsatmaları gerekirken bize, onları toprağa ektiğimiz filizler olarak mı hatırlayacaktık. Ne suçları vardı da namluları onlara da çeviriyorlardı. Mutlulukları yeryüzünü sevinçten titremesi gerekirken, adları bile bilinmeden hayattan kuş misali uçup gidiyorlardı.
Bilmiyorum, ben çocukların hüzne hatta kana bulandığı dünyada onların soluyamadığı nefesi rahat teneffüs edemiyorum. ” Müslümanlar kardeş kılındı. ” diyor ayet-i kerime de ben bu ayet’e tutunamamanın mahçubiyetini yaşıyorum. Şimdi kardeşlik dediğimiz, vicdanlarımızı dua ile sıvazlayıp akşam yastığımıza başımızı rahat koymamızı sağlamaktan ibaret oldu. Oysa ki orada ki kendi aile efradımızdan biri olsaydı aynı şekilde dua ile mi yetinecektik ! Ama elden ne gelir diyerek köşeye çekildik. Biz baharı müjde ile karşılaşırken kardeşlerimizin her gün bomba sesleriyle güne gözlerini açtığını unuttuk. Kendi coğrafyamızın da çocukları mutlu diye diğer coğrafyada da ki çocuklar da mutluluk şarkıları söylüyor sandık.
Sandık ve yanıldık. Oysa tek isteğim vardı şu hayattan,kuş sesleri ile bütün çocukların tebessümü dolsun penceremize.
Çok mu şey istiyorum bilmem ama, bütün çocuklar renk renk uçurtmalar uçursun masmavi gökyüzünde.
Yazar : Ayşe Nur TARHAN