Dağınık / Kübra Sena Yıldız
Uzaktan vururken yüzüme güneşin turuncu rengi,
Gözlerim uçan bir kırlangıca takılır..
Yüreğim, gidişin ayak seslerini duyardı.
Yerin altında yatan tüm ölüler, benim kalp atışımı dinler..
İçimdeki acıyı hisseder,
Bir defa da benim için, kabir azabı çekerlerdi!
Ve ben sırf bu yüzden, biraz daha kavrulurdum kendi ateşimde.
İçimdeki bu boşluğu doldurmak için, beton dökmeliydim ama kalbimin diğer insanlar gibi, katılaşmasından korktum!
Şunu da öğrendim..
Beni, daha çok üzerlerdi.
Çünkü ben hep kırmaktan korktum.
Bu yüzden bıraktım ki, insanlar kırsın kolumu kanadımı!
Güneşin batışında gözlerim yaşarırdı,
Aklım da hep karışıktı!
Ama şiirde biraz karışıklıktı, dağınıklıktı.
Nasıl olsa içim; yarım bırakılmış bir şiir gibi, darmadağınıktı!