Yok’un ortasındayım,
Varlığımın en karanlık yüzünde
Kendimsiz bir yüzüm.
Bir yanım,
Bir tarafım olmaksızın yürüyorum.
Ne ayağım var ne elim
Ne dilim var ne sözüm.
Yok’un ortasındayım,
Menzilsiz bir mekansızlıkta
Yönsüz bir yürüyüş bu,
Eylemsiz, hiç hareketsiz.
Şu halimde utanç içinde
Gözlerimde yaşlar, nefes alıyorum.
Soluksuz uyuyor, uyanıyorum.
Yok’un ortasındayım,
Kayboluyor sonsuz boşluklar içimde,
Üzerimde tüm kirli çamaşırlarım.
Hangi nehre atlasam temizlenmez lekelerim.
Düşünemiyorum hiçbir şey.
Ölürken düşünce kirletilmiş kafatasımda,
Bir et parçasının bulamacında.
Yok’un ortasındayım,
Yakıtı tükenmiş kandiller gibi
Sönüyor hayat güneşlerim,
Ölüyorum her bedenden.
Her candan.
Ölüyorum kendimden,
Kendimsizliğimden.
Ölüyorum kelimelerimden suskunluğumdan, tüm ölümlerden.
Ne umut ne umutsuzluk,
Ne heyecan ne korku,
Ne telaş ne sükut..
Bilmiyorum bilemiyorum.
Yok’un ortasındayım,
Can çekişiyor ifritlerim.
Ateşin ateşle imtihanı.
Gözlerimde uçuşan küllere savrulurken artık razıyım kendimden.
Olmamı ya da olmama mı Murad ettiğinden.
Cehennemden ve cennetten.
Yok’un ortasındayım,
Bir kilit daha düşüyor aşılmaz kapının zincirinden.
Bir put daha devriliyor Kabe’ye edilen zulümden.
Yok’un ortasındayım,
Ve hasret özlem dolu bir kelime,
Sarhoş gönlümde dönen başıma mazeret..

Yazar: Gökhan Yücel

Armağan: Büşra.